We interviewen al jaren klanten van onze opdrachtgevers om te vragen naar hun beoordeling van hetgeen geleverd wordt. Als je het ècht wil weten voer je het èchte gesprek. We vragen daarbij expliciet naar de verbeterpunten.  

Een paar weken geleden gebeurde iets opvallends nadat ik een klant had geïnterviewd.  De geïnterviewde zei het volgende; “Dit soort vragen, dit soort gesprekken heb ik met mijn leverancier nooit.” Ik vroeg  hem wat hij daarmee bedoelde. Vragen over zijn visie, zijn verdienmodel, over hoe hij naar de business keek en wat hij dacht dat nodig was om te groeien. Waar hij dacht dat zijn onderscheidend vermogen lag, wat hij van de leverancier verwachte om te helpen dat te versterken. Samengevat; hij miste oprechte nieuwsgierigheid.

Wat maakt nu dat we nieuwsgierigheid aan het verliezen zijn? Zijn we de kunst van vragen stellen verleerd? Gunnen we ons, vanwege tijdsdruk, de tijd niet meer om de vraag achter vraag van de klant te stellen? Zijn de targets die we opgelegd hebben gekregen zo dwingend dat we daarop focussen in onze gesprekken met klanten? Zijn we zo met onszelf bezig dat er geen ruimte ontstaat om ons op de klant te richten?

Oprechte nieuwgierigheid wordt als aandacht ervaren. Wie wil er nu geen oprechte aandacht? Aandacht maakt alles mooier. Zo ook je relatie met je klant en de resultaten die je samen kunt halen.