Waarom blijven we inside out denken en doen?

In mijn gesprekken de afgelopen weken constateer ik dat we nog veelvuldig inside out denken en doen. Het meest in het oog springende voorbeeld was een fabrikant die voor elke stap in de keten een ‘What’s in it for the customer` redenatie moest bedenken waarbij tegelijkertijd de keten bij hèm begon en niet bij de consument.

Wat mij betreft is het zo dat de keten begint bij de consument. Alleen al het feit dat veel fabrikanten het een eind consument noemen geeft al aan hoe ze naar de keten kijken. Het is eigenlijk de begin consument. Met zijn vraag en behoefte start de keten. In food termen is het de gast of de shopper, de supermarkt bezoeker off- en on-line.

Grof gezegd zijn nog veel fabrikanten op zoek naar partijen in de keten die hetgeen zij gebudgetteerd en geproduceerd hebben gaan verkopen, door de keten willen duwen. We willen graag pull maar we redeneren vaak push.

Waarom is dat nu?

• Zijn we zo overtuigd van onze kwaliteit dat pull gelijk staat aan push? Zo ja, waarom zijn er dan zoveel promoties in food.
• Zijn we zo geconditioneerd door aandeelhouderswaarde, bonussen, geld, onze marges en bijdrages etc. dat we in onze organisatie afspreken wat we in een jaar tijd door de keten gaan duwen?
• Is onze drang naar controle en beheersing zo groot dat push ons meer zekerheid biedt dan vertrouwen op pull?
• Durven we niet toe te geven dat we eigenlijk het verschil voor de keten partijen en consument niet maken?

Durf de uitdaging aan om op pull te vertrouwen omdat je weet dat je bij alle partijen in de keten het verschil maakt.